Rozkosze kulinarne Florencji i okolic

Zwiedzanie Florencji to prawdziwa uczta dla ducha - zachwycające zabytki, palazzi słynne na całym świecie, kościoły, które trzeba zobaczyć przynajmniej raz w życiu i arcydzieła sztuki, które na zawsze zapisały się w historii. Jednak intensywne obcowanie ze sztuką i architekturą szybko pobudza też inny apetyt, dodatkowo podsycany zapachami unoszącymi się z licznych punktów oferujących street food oraz z kuchni restauracyjnych, które nieustannie serwują soczyste i smaczne specjały. Możesz oczywiście wybierać dania, które najbardziej do Ciebie przemawiają i lepiej niż inne wpisują się w twoje upodobania kulinarne, ale pamiętaj, że są pewne przysmaki, których po prostu nie można pominąć i które powinny na zawsze zapisać się w twojej pamięci smakowej, aby powracać za każdym razem, gdy będziesz wspominać swoją florencką wyprawę. 

Bistecca alla fiorentina, czyli befsztyk po florencku

Nie sposób nie zacząć od legendarnego bistecca alla fiorentina – dania, które każdy miłośnik mięsa powinien spróbować przynajmniej raz w życiu. To kawałek cielęciny z kością, obowiązkowo w kształcie litery „T”, który waży około 1 kg, ma co najmniej 4 cm grubości (zdecydowanie nie są to cieniutkie scaloppine!) i jest przygotowywany na ruszcie. Jeśli podczas wizyty w restauracji nie chcesz podpaść kucharzowi, pamiętaj, żeby zamówić wersję krwistą! Pod koniec jedzenia możesz bez skrępowania chwycić kości w dłonie, by nie pozostawić na nich najmniejszych nawet kawałków mięsa. Nieodzownym dopełnieniem takiej uczty powinien być kieliszek Chianti (lub dwa). Cena zależy oczywiście od restauracji, ale trudno będzie znaleźć ofertę poniżej 45 €/kg.

Lampredotto i covaccino

Lampredotto to klasyczny florencki street food. Jest to jeden z czterech żołądków wołowych (trawieniec), gotowany z pomidorami, cebulą, selerem naciowym i pietruszką. Po przygotowaniu kroi się go na kawałki i podaje z zielonym sosem, czyli salsa verde, serwując w bułce lub na talerzu – oto prawdziwa uczta dla podniebienia. Covaccino to natomiast cienki placek przygotowywany z mąki, soli i drożdży, skropiony oliwą i wypiekany w piecu opalanym drewnem.

Finocchiona, salame di Cinta Senese i lardo di Colonnata

Finocchiona IGP to wyjątkowa wędlina, która – jak sama nazwa wskazuje – wyrabiana jest z dodatkiem nasion kopru włoskiego (po włosku finocchio oznacza koper włoski), nadających jej charakterystyczny smak. Świetnie komponuje się ze świeżo wypiekaną schiacciatą i serem pecorino. Salame di Cinta Senese to salami wytwarzane z mięsa świń toskańskiej rasy Cinta Senese, objętych ochroną Presidio Slow Food. Rasa ta wyróżnia się czarną sierścią przeciętą charakterystycznym jasnym pasem. Mięso jest niezwykle aromatyczne ponieważ zwierzęta żyją w warunkach naturalnych, w lasach, żywiąc się trawą, bulwami, korzonkami i żołędziami. Lardo di Colonnata, to natomiast słonina produkowana w miejscowości Colonnata (okolice Massa Carrara), ale dostępna w lokalach w całym regionie. Aromatyzowana oliwą, solą, pieprzem i aromatycznymi ziołami dojrzewa przez minimum sześć miesięcy w marmurowych kadziach, a następnie jest serwowana, pokrojona na bardzo cieniutkie plasterki.

Pappa al pomodoro, panzanella i ribollita

Pappa al pomodoro to kremowa zupa z czerstwego chleba, pomidorów, oliwy, czosnku i bazylii – tak zwane danie ubogie, ale będące jednym z filarów kuchni toskańskiej, które zazwyczaj podawane jest na ciepło, jednak latem można dostać je także na zimno. Na letnie dni idealnie sprawdzi się panzanella – sałatka z pomidorów, surowej cebuli, bazylii, często z dodatkiem ogórków, połączonych z czerstwym chlebem namoczonym w wodzie. Jeśli lubisz dania warzywne, koniecznie zamów ribollita – gęstą zupę z sezonowych warzyw, kapusty toskańskiej i czerstwego chleba, która zyska na smaku, jeśli po przygotowaniu odstawimy ją na jeden dzień, aby się przegryzła i spożyjemy dopiero następnego dnia po wcześniejszym odgrzaniu.

Castagnaccio i cantucci z winem

Każdy posiłek powinien być zwieńczony deserem. Wybierając spośród wielu różnych propozycji warto skusić się na castagnaccio – ciasto z mąki kasztanowej, niekiedy z orzeszkami piniowymi i rodzynkami, z posypką z rozmarynu lub cantucci, niewielkie ciasteczka o antycznych korzeniach, przygotowywane na bazie migdałów, suche i chrupiące, które tradycyjnie podaje się z Vin Santo. Tylko pamiętaj – nie wolno zanurzać ich w winie!

Kieliszek Chianti

Prawdziwa uczta nie może obejść się bez kieliszka wina. Wino Chianti wytwarzane na ściśle określonym obszarze ma prawo do nazwy Chianti Classico DOCG i jest oznaczone symbolem czarnego koguta (Gallo Nero). Możesz skosztować go na przykład w lokalu Fratelli Zanobini, bez wątpienia najlepiej zaopatrzonej enotece w mieście, która pozostaje w rękach tej samej rodziny nieprzerwanie od 1944 roku. Panuje tu autentyczna, rodzinna atmosfera, która z pewnością przypadnie ci do gustu, szczególnie w porze aperitifu, gdy przy kieliszku wybornego wina łatwo nawiązać rozmowę z innymi gośćmi. Prostota tego miejsca znajduje odzwierciedlenie nie tylko w jego klimacie, ale i w zdecydowanie przystępnych cenach.